Woensdag 2 oktober 2013
ontwaken in Kamares
KM 30096
N36°40’47.4” E22°31’19.6”
ontwaken in Kamares
KM 30096
N36°40’47.4” E22°31’19.6”
We worden de laatste tijd automatisch wakker net voor zonsopkomst. Hoewel we niet met de kippen óp stok gaan lijken we er 's ochtends wel gelijkertijd mee áf te komen.
Een prachtige kleurige zonsopkomst vandaag. We schieten wat plaatjes (nee, de kleuren zijn niet bewerkt) en duiken na een kwartiertje toch de stok maar weer op.
Een prachtige kleurige zonsopkomst vandaag. We schieten wat plaatjes (nee, de kleuren zijn niet bewerkt) en duiken na een kwartiertje toch de stok maar weer op.
|
|
Tegen de middag zet de wind weer flink op. Het wordt ook aardig
druk met campers. Als het hier zo vol komt te staan gaan we vrezen voor de
politie.
In de verte komt een kleine motorboot aanvaren met een man erin die recht op ons afstevent. Eenmaal vlakbij begint de man te zwaaien en vaart zachtjes een stukje het strand op precies voor onze camper. De man van naar schatting een jaar of zestig wenkt ons en steekt zijn rechterarm omhoog, daarbij met de vinger van de andere hand wijzend naar een joekel van een vishaak in zijn onderarm.
Nou zijn wij niet veel gewend natuurlijk als niet-vissers, maar gezien de afmetingen van de haak schatten we dat er toch een redelijke vis mee gevangen kan worden. In dit geval heeft de man zichzelf ermee aan de haak geslagen.
Al gebarend denken we dat het de bedoeling is dat de man wil dat wij de haak eruit halen.
Tja, nou is het nadat we het ding eens goed bestudeerd hebben niet zo ‘wat erin gaat gaat er ook weer uit’. Het is een soort van driepoothaak (zal vast een andere naam hebben) waarvan twee haakjes in de arm van de man zitten. Uiteraard hebben de haakjes weerhaken dus dat wordt effe lastig. De man gebaart iets van ‘gewoon eruit trekken’….
Ja ja….ja ja….
In de verte komt een kleine motorboot aanvaren met een man erin die recht op ons afstevent. Eenmaal vlakbij begint de man te zwaaien en vaart zachtjes een stukje het strand op precies voor onze camper. De man van naar schatting een jaar of zestig wenkt ons en steekt zijn rechterarm omhoog, daarbij met de vinger van de andere hand wijzend naar een joekel van een vishaak in zijn onderarm.
Nou zijn wij niet veel gewend natuurlijk als niet-vissers, maar gezien de afmetingen van de haak schatten we dat er toch een redelijke vis mee gevangen kan worden. In dit geval heeft de man zichzelf ermee aan de haak geslagen.
Al gebarend denken we dat het de bedoeling is dat de man wil dat wij de haak eruit halen.
Tja, nou is het nadat we het ding eens goed bestudeerd hebben niet zo ‘wat erin gaat gaat er ook weer uit’. Het is een soort van driepoothaak (zal vast een andere naam hebben) waarvan twee haakjes in de arm van de man zitten. Uiteraard hebben de haakjes weerhaken dus dat wordt effe lastig. De man gebaart iets van ‘gewoon eruit trekken’….
Ja ja….ja ja….
De tweede haak lukt niet. Maar we krijgen hulp van onze Duitse buurman. Die komt met een kleine punttang en een kleine kniptang. De Duitser is heel kordaat, duwt met de punttang de haak als ware het een hechtnaald iets verderop door de huid weer naar buiten zodat hij de weerhaak eraf kan knippen. Vervolgens kan de hele haak eruit. Goed gedaan. De visser weer helemaal blij. Onze Franse buurvrouw komt nog met wat alcohol en wil er een gaasje op plakken.
De Griekse visser is niet zo flauw en wuift dat allemaal weg. De Française begint ook nog over tetanus maar de Griekse visser vertrekt ondertussen al weer met zijn bootje, ons met de handen op zijn hart allerlei Griekse bedanken en goede wensen toeroepend. Waarschijnlijk is het niet de eerste keer geweest dat hem zoiets is overkomen.
Zo, dat hebben we ook weer gehad.
We zonnen en lezen de rest van de dag en doen een handwasje. Een druk bestaan inderdaad.
De wind trekt ondertussen zover aan dat we de luifel maar weer indraaien voordat we hem straks helemaal kwijt zijn.
Dan heb ik nog even ruzie met een paar nieuwe Franse achterburen. Die hebben een jonge herdershond die ze weliswaar aan een lijn hebben maar dan aan een hele lange lijn met aan het laatste stuk (bij zijn nek) een metalen ketting van een meter lang. Daarmee komt hij plotseling om de voorkant van onze camper kijken en beschadigt net niet de lak.
Monique is sowieso als de dood voor honden en wat mij betreft wil ik ze niet bij mij over de denkbeeldige vloer hebben.
Als je een hond hebt wil ik graag dat je beseft dat er mensen zijn die ze niet willen, die ze vies vinden of die er zelfs flinke angst voor hebben, zoals Monique.
Ik loop naar de Franse eigenaar die op het dak van zijn camper staat en ik zeg redelijk boos - in het Engels - dat hij zijn hond bij zich moet houden. Hoewel onze ervaring is dat Fransen zeer selectief Engels spreken en verstaan (maw als het hun uitkomt) lijkt hij mijn woorden plus uitdrukking behoorlijk goed te begrijpen. Hij mompelt wat, komt van het dak af en trekt zonder verder enig excuus te geven de hond aan de lijn terug.
Even later komt zijn vieze onverzorgde vrouw (ja sorry, ik ben boos) om de hoek van onze camper en zij blijkt warempel enig Engels te kunnen. Echter geen “excusez moi” maar “it is a young dog, he just wants to play”.
“Well we don’t, so play with it yourself!”. Ik moet me inhouden om geen “f… yourself” te zeggen.
Zo is het altijd wel wat.
Nou, het was weer een volle dag zeg.
Groeten
Woensdag 2 oktober 2013
overnachten in Kamares
KM 30096
N36°40’47.4” E22°31’19.6”
Woensdag 2 oktober 2013
overnachten in Kamares
KM 30096
N36°40’47.4” E22°31’19.6”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten