op Griekse visite

Woensdag 11 september 2013
Ontwaken in Valimitika, Griekenland
KM 29266
N   E

Tijd voor wat beweging. Monique gaat hardlopen op het uitgedroogde voetbalveld naast het restaurant en ik ga zwemmen voor onze deur. Terwijl we voor onze camper eerst nog even de bloedsomloop en de zuurstofopname stimuleren met een sterke koffie zien we de hele vervelende dame van vorig jaar aan komen lopen. We doen net of we ze niet zien maar het andere Nederlandse stel wat met hun camper dicht bij het water staat, pal langs haar looproute, ontkomt niet aan haar bits gezegd ‘no camping, no camping’,  daarbij heel demonstratief met een stok tikkend op het bord met de gelijkluidende tekst. Zelf met onze ruggen...

naar haar toegekeerd zien en voelen we ze ook naar ons kijken.  Ja, vorig jaar hadden we al een aanvaring met haar toen we op een andere plek stonden. Wat dat betreft is er heel veel veranderd in acht jaren. Toen kon men nog met de campers direct aan het water staan en was het restaurant maar wat blij met de vele stellen die elke avond kwamen eten.

Op een gegeven moment heeft iemand het blijkbaar bedacht om een soort van net parkje aan te leggen met een muurtje er omheen. En het was over voor de camperaars. Overigens hebben de Grieken er ook ongeveer zes jaren over gedaan om het ‘parkje’ te vervolmaken. We hebben het jaar in jaar uit gezien. Echt, in Nederland zouden we dat in een half jaar af hebben. Het is te triest voor woorden. Waarschijnlijk was het een soort werkgelegenheidsproject; beter elke dag een uur werk zes jaar lang dan een half jaar goed doorwerken.  Ik zal misschien wat overdrijven hier, maar we hebben echt het toiletgebouwtje in het parkje met twee wc’s (ja, niet meer) in vier jaar zien ontstaan…! En eenmaal af hebben we het alleen nog maar afgesloten gezien.

Toen we vorig jaar daar stonden werden we door de bewuste dame (lees ‘bitch’) aangesproken en dominant verwezen naar het veldje naast het andere restaurant, daarbij gezegd ‘no camping here, camping at the restaurant over there, one night’. Terwijl ze op onze  vriendelijke ‘Kalimera’ én ‘good morning’- begroeting een minuut daarvoor nog had gezegd ‘I don’t speak English, I speak Greek!’.

Kijk, dat is nou één van de weinige foute Grieken. Terwijl Monique nog hardloopt en ik uitgezwommen en afgedoucht voor de camper zit op te drogen komt er inmiddels nog een andere dame sjiek uitgedost als een bejaarde filmster uit een even bejaarde film naar mij toe en zegt ‘Sie mussen abreisen’. Als ik verwijs naar de toestemming van de restauranteigenaar zegt ze ‘Aber der hat keinen Urlaub!’.  Ik vermoed dat we net een klein stukje in haar blikveld staan van haar balkon naar zee.

Nee, we maken weinig vrienden hier op dit moment. Zowel de buren als wij verkassen even later naar de andere kant van het restaurant. Dat is de eigenlijke onverharde P van de tent. En eenmaal daar staan we zeker zo leuk en gezellig.

Vandaag gaan we onze Griekse kennissen bezoeken, even verderop in het dorp. Daar komen we ook al acht jaar. Omdat we een beetje laat zijn rijden we er met de camper heen. Dan kan Monique ook nog gelijk lekker uitwaaien met beide ramen open én de airco vol aan. Ze was nog steeds niet goed afgekoeld na het hardlopen. Valt ook niet mee met een buitentemperatuur van bijna 35 graden.

We hebben ons bezoek al via email aangekondigd bij de schoondochter van Atha en Adjelica Ananasthapoulos. Een Grieks echtpaar van 90 en 86 jaar oud. Toen we acht jaar geleden tijden s een wandeling per ongeluk bij hun achtertuin uitkwamen werden we door de beste mensen naar binnen gehaald voor een Griekse koffie. Sindsdien komen we er elk jaar en hebben we toch wel een band gekregen.

Na flink geknuffel en gezoen zet Adjelica koffie op zijn Grieks onder het lerend oog van Monique.
We praten wat bij voor zover dat gaat als wij amper Grieks spreken en Atha een klein beetje Duits. Hij heeft lang geleden tijdens eerdere Griekse crisisjaren een jaar of drie gewerkt in Duitsland.
Adjelica spreekt helemaal niks over de Griekse grens maar lijkt een gave te hebben om onze klanken en gebaren en lichaamstaal te kunnen ‘vertalen’ naar het Grieks.
Na de koffie komt hun kleinzoon langs. Die hebben we al eerder ontmoet en blijkt nu met zijn zus en zijn ouders ondertussen permanent in een huis verderop te wonen.
Wij zijn met Atha en Adjelica al eens bij dat huis geweest, maar toen woonden zoon John met vrouw Nina en hun kinderen nog in Athene. Sinds John gepensioneerd is en hun kinderen van 35 en 33 zonder werk zijn komen te zitten (zoals velen in Athene) zijn ze afgelopen winter verhuisd naar Valimitika.

Als we de koffie op hebben lopen we met Atha en Adjelica naar het huis van John. Daar worden we hartelijk verwelkomd. Daar hadden we niet op gerekend dat iedereen thuis zou zijn vandaag!

Onder de veranda worden we getrakteerd op Tsipouro, een Griekse sterke drank. Adjelica met dochter en kleindochter blijken in de keuken ondertussen een uitgebreide Griekse maaltijd aan het bereiden te zijn. Jeetje, das wel heel erg speciaal vandaag!

Af en toe lopen de dames met ovenschalen naar het huis van Adjelica en Atha want daar gaan we straks eten krijgen we te horen.
Even later lopen we met de dames en de laatste gang mee terug. Daar worden we eerst weer aan de borrel gezet terwijl de tafel wordt gedekt.

Rond 13:00 uur schuiven we aan voor een heerlijke Griekse maaltijd. Alles is vers uit eigen tuin. Het blijkt dat dit elke dag zo gaat sinds de familie uit Athene is verhuisd naar Valimitika. Het grootste deel van de maaltijd wordt bereid in het huis van John en Nina om vervolgens te gaan eten bij Atha en Adjelica. Toch prachtig, 3 generaties elke dag samen aan de maaltijd. Ze zijn bijna compleet self-supporting met hun groentetuinen. Sinaasappelen, citroenen, pompoenen, tomaten, bonen, komkommers, paprika’s, aubergines, uien, aardappels, steeltjes, courgettes, druiven, kiwi’s, bietjes… ze verbouwen alles zelf. Kippen met bijbehorende eieren hebben ze ook.

Mensen, wat smullen we van al dit lekkers en wat voelen we ons welkom! Gelukkig spreken we op Atha en Adjelica na allemaal Engels en kunnen we het over van alles en nog wat hebben.
Na de maaltijd nemen we buiten nog een raki (soort Griekse jenever, vaak illegaal gestookt) en breien we er geleidelijk aan een eind aan want Adleica en Atha zien we de oogjes steeds vaker dicht knijpen. Rond half drie nemen we afscheid op zijn Grieks; alles kust en knuffelt elkaar, ook de mannen.
Een fantastisch en hartelijk begin van onze vakantie.

We rijden het korte stukje (maar goed ook met die raki enzo) terug naar het restaurant en parkeren de camper langs de heg, waar we wél mogen staan.
We luieren de rest van de dag wat en tegen zeven uur besluiten we ondanks de ruime maaltijd van vanmiddag toch een kleinigheidje te gaan eten en drinken in de tuin van het restaurant. AL was het maar als tegenprestatie voor de verblijfsgelegenheid voor de camper. We mogen ook ons chemisch toilet hier legen (wel ’s morgens vóór negen uur) en water tanken als we willen.
Daar mag wel wat tegenover staan vinden we.

Onze Nederlandse camperburen denken er vermoedelijk ook zo over want die zitten ook al aan een tafeltje te eten.
We bestellen bij Ranya, die er vandaag wel heel erg hip uitziet, een grote Griekse salade met Feta, een tzatziki met brood en een halve liter wijn.

’t is weer smullen en gezellig op deze locatie. We rekenen € 15 af voor deze naar onze mening volwaardige en gezonde maaltijd.
Restaurant bedankt voor deze plek!

Eenmaal terug bij de camper – 30 passen en achter de heg – babbelen we effe bij de buren die de sterren zitten te bekijken.
Hoe we er op komen weet ik niet meer, maar we brengen het vreemdgaan van de Grieken ter sprake. Onze Griekse kennis Yannis (zo heet ongeveer de helft van de Griekse mannen) heeft dat ons ooit eens verteld. Vreemdgaan is in Griekenland eigenlijk helamaal zo vreemd niet. En met bijvoorbeeld de buurvrouw een wipje maken is in feite ook niet ‘vreemd’ gaan. Ze is tenslotte een bekende.
Vrouwen zijn hier vaak blij dat ze getrouwd zijn en laten vaak dan maar net zo lief stiekem toe dat hun man eens een buitenechtelijke wip maakt dan dat ze er stennis over maken en hun man zouden kwijtraken.

Zoals wij vaak op de stillere stranden en jachthaventjes staan aan de rand van een dorp, zijn we de eerste camperjaren nogal eens geschrokken als er in het holst van de nacht opeens een auto vlakbij ons stopte, even later nog een, en om dan een paar deuren te horen openen en dichtgaan, en dan na wat ‘geroezemoes’ alles weer in omgekeerde volgorde  te horen gebeuren.
Na een jaar of acht Griekenland met de camper heeft de schrik plaatsgemaakt voor ‘ojee, daar gaan we weer’.

we zagen het niet zo scherp meer na de ouzo('s)

Afijn, na deze gezellige babbel met onze buren gaan we naar bed om een heerlijke en in alle opzichten warme dag af te sluiten.

Omdat er nog van alles gaat gebeuren maar dan wel na middernacht schrijven we het bij morgen, donderdag.

Truste (maar niet echt…)

Woensdag 11 september 2013
Ontwaken in Valimitika, Griekenland
KM 29266N38°14'4"   E22°8'31"