nou nou

Donderdag 12 september 2013
Ontwaken in Valimitika, Griekenland
KM 29266
N   E

Als uit een nachtmerrie schrikken we in het holst van de nacht wakker… ‘Hoor eens’,  zegt Monique, ‘het lijkt wel of er iemand hulp nodig heeft.’
Het moet nog even tot mij doordringen, maar dan hoor ik het ook. Het lijkt wel of we in een hele slechte B-film terecht zijn gekomen. Of is het toch een P-film?
Hoewel we beiden al midden vijftig zijn en redelijk weten wat er in de wereld gebeurt (en in P-films) twijfelen we op dit moment heel erg of er nu een dame heel erg veel hulp nodig heeft of op dit moment juist heel erg veel hulp genoeg heeft…

Echt, het is moeilijk te beschrijven...
wat voor geluid een dame iets verderop produceert. Zonder gein, dit is geen doorsnee uiting van ‘oh, wat heb ik het op dit moment ontzettend naar mijn zin en wat geniet ik toch.’
Ik steek heel voorzichtig mijn hoofd door het dakraam van de camper om maar niet betrapt te worden, terwijl de veroorzakers van dit alles zich blijkbaar geen enkele zorg maken over het wel of niet betrapt worden.
Ik verwacht dat elke moment de sjieke dame die ons gisteren heeft weggestuurd van haar balkon zal gaan schreeuwen ‘Ruhig, ich habe Urlaub’, maar behalve het kermende geslachtsoffer horen we niks. Jonge jonge, wat gaat ze erop!

Als ik met mijn hoofd uit het dakraam eenmaal een paar silhouetten heb gezien blijken ze dichterbij te zijn dan verwacht en duik ik snel weer naar binnen. Maar we kunnen allebei onze nieuwsgierigheid niet bedwingen en kijken om beurten wat er zich nu afspeelt, omdat het ons nog steeds niet helemaal duidelijk is of het lust of last is, en of we iemand moeten redden. Na enige tijd zijn we er echter zeker van dat het hier om een genotsuiting gaat en niet om een schreeuw naar hulp. Wat kunnen kwelling en genot dicht bij elkaar liggen.

Als onze ogen wat beter aan de duisternis zijn gewend zien we een stel ongeveer een meter of twintig van ons vandaag een tafel- en stoelsetje gebruiken op een manier waar het eigenlijk niet voor bedoeld is. Het zou zomaar een uitvoering kunnen zijn van het ontbrekende hoofdstuk uit de KamaSutra. Nee, aan die tafel gaan we morgen niks meer gebruiken. 
Nadat in ieder geval de dame hoorbaar vier keer een hoogtepunt (of bijna) heeft bereikt kunnen we gelukkig de rust vinden en slapen we verder. Ergens hopen we dat onze Nederlandse camperburen het ook hebben meegekregen, want dan weten ze dat ons verhaal over de nachtelijke avontuurtjes van de Grieken niet zomaar verzonnen is.

Om half acht word ik wakker. Ik ga eerst maar even ons toilet legen in een (beer)put bij het restaurant. Dat moet vóór negen uur, dus voordat ik weer in slaap val doe ik dat maar eerst.
Daarna duik ik er nog even in. Ja in bed, niet in de beerput hè.

De eerste zwemmers arriveren weer bij het water. De zee hoort echt bij het leven in Griekenland. Vooral ook oudere mensen zoeken het water op. Een instinctieve zucht naar verkoeling misschien? Of reiniging? Het is altijd weer een leuk gezicht; oudere mannekes en dames met hoedjes die rechtop in het water dobberen en druk kwebbelen. Als een soort natte hangplek voor ouderen. Daarna nog even op de kant zitten turen, afspoelen onder de koude douche en vervolgens gaat het spul weer het dorp in. Dag in dag uit. Heerlijk, de zee bij huis.

Terwijl Monique even later weer aan het hardlopen is op het uitgedroogde voetbalveld spreek ik de buren nog even. Nee, ze hebben niets gehoord en gezien van het spel der liefde (of was het alleen lust?) afgelopen nacht.

Naast het aanleggen van een modern parkje hebben ze hier in Valimitika nog een poging gedaan om het dorp op de toeristische kaart te krijgen. Met borden staat aangegeven dat men hier vriendelijk om wil gaan met het milieu, dat je dan ook geen shampoo mag gebruiken onder de douche, en dat er speciale voorzieningen zijn voor gehandicapten zoals een speciaal rolstoeltoegankelijk ruim toilet.  Ja, de bedoeling is goed…
Een gemakkelijke afdaling het water in is er ook. Access ramp(s) for disabled people. Een ramp ja.
Het lijkt er meer op dat de voorzieningen het ‘disabled’ in de hand werken.  

Van de ene kant is dit alles hier het lekkere kneuterige van Griekenland. Aan de andere kant zouden  wij Nederlanders hier de koppen eens goed bij elkaar steken, een goed plan maken en het hele ‘strand’ in een maand tijd opknappen.

Maar, niet zeuren, we hebben een paar heerlijke dagen hier gehad en van de voorzieningen gebruik kunnen maken, waarvoor toch dank. In Nederland was het dan toch weer overgeorganiseerd geweest en waren we misschien naar een camping verwezen.

We maken ons zo goed als klaar voor de doorreis en drinken nog een paar kouwe koffies bij de leuke tent. Monique drinkt een Freddo Espresso en ik een Freddo Cappuccino. Dat is vers gemaakt koffie maar weer koud geklopt met ijs en lekker veel suiker (als je sweet bestelt). De cappuccino wordt bereid met gecondenseerde volle melk. Hhhmmm jammie!
Nog een populaire kouwe koffie is de Frappé, die de Grieken zelf ook wel eens ‘chemical’ noemen. Gemaakt van oploskoffie en ‘not so good for the stomach’. Maar ala, ook wel lekker op een hete dag.

Voordat we echt vertrekken mogen we nog onze 100 liter watertank vullen met de waterslang die in de tuin van het restaurant ligt. Efcharisto Poli, beste mensen. Over vier weken zijn we er weer.

Op naar het huisstrand van Diakofto. Daar gaan we morgen met het treintje de bergen in. Het eenvoudige kiezelstrand van Diakofto is een populaire plek onder camperaars. Een stukje buiten het dorp aan een zo goed als doodlopende weg. Op het stuk strand van zo’n tweehonderd meter staat 1 douche met aparte waterkraan. Het waait poephard als we aan komen rijden. Nou is dat hier wel vaker zo maar vandaag is het heel erg. De wind komt uit zee en we zien ons na enige tijd genoodzaakt om onze bus met de schuifdeur van zeezicht af te zetten, zodat we nog een beetje uit de wind kunnen zitten. De bus zit in no-time onder de zoute plak. Tja, en op zwart valt dat wel een beetje extra op…

Is de zee nou groen? Of blauw?

Vandaag koken we maar eens zelf. Terwijl Monique een salade maakt met brood (psomi) wat we even tevoren in Valimitika nog hebben gescoord grill ik buiten in een windstil hoekje achter een stormschermpje een paar karbonades. 

We relaxen nog wat en prepareren alvast wat spulletjes voor de treinrit – maar vooral voor de wandeling terug – de bergen in. Met wat gelees enzo wordt het toch nog laat. Het is nog even wennen aan de herrie van de brekende golven. Zo is het altijd wel wat.

Donderdag 12 september 2013
Overnachten in Diakofto
KM
+38° 12' 7.00", +22° 11' 38.00"