Het spoor zeker niet bijster

Vrijdag 13 september 2013
Ontwaken in Diakofto
KM 29285
N E

De wekker loopt af om 06:50 uur, ondanks dat we vakantie hebben. We moeten de eerste trein hebben van Diakofto de bergen in richting Kalavrita. Nou is dat niet zomaar een trein; het is een tandradtrein die over een (deels) tandradbaan gaat. Op de zeer steile delen van het traject zit er een extra tandradspoor in het midden waarin een tandrad onder de trein aangrijpt. Wie wel eens in een achtbaan zoals bijvoorbeeld de Python in de Efteling het eerste stuk langzaam steil omhoog is geklommen weet hoe dat eruit ziet en klinkt.

De tickets voor het eerste vertrek van 08:45 hebben we...

dinsdag al gekocht, want het is nogal een toeristisch gebeuren. Wat de meeste toeristen niet doen is (een deel van) het traject vanuit de bergen terug lopen. De trein gaat helemaal door tot aan Kalavryta maar wij stappen een halte eerder uit, in Zaharou. We hebben de treinrit ooit eerder gedaan maar dan gewoon een retourtje relaxed blijven zitten.

Oké, dat is het plan voor vandaag. Eerst nog ontbijten, dan maakt Monique een paar heerlijke sandwiches voor onderweg en ik maak de rugzakken klaar. Monique heeft een – zeg maar – reguliere rugzak, en ik heb een rugzak van Lowepro (PhotoSport 20aw), speciaal ontworpen om een spiegelreflex met extra lens deugdelijk in op te bergen en toch binnen handbereik te hebben. Er kan ook een camelback (drinkzak) van 2 liter in. Dan nemen we nog fleeces mee, een zaklamp (we moeten door tunnels) een goed zakmes (je weet maar nooit) en de pepperspray voor de eventuele wilde honden en beren. Ja, beren. Nou zitten die hier wel niet als het goed is maar tijdens onze vakantie vorig jaar in het noorden van Griekenland zaten we op een track met verse berenstront. Dus zo gek is dat van ons nog niet gedacht, vinden we zelf.
Uiteraard gaan de goede bergschoenen aan. Dan goed checken of alles is afgesloten en dan kunnen we op pad. Het is vanaf onze camperplek een klein half uur lopen naar het station. Goed acht uur lopen we aan, wel wat argwanend over het weer. We hebben een simpele barometer in de camper, eigenlijk vooral gekocht om de binnen- en buitentemperatuur weer te geven. Maar goed, er zit ook zo’n weervoorspeller op die middels symbooltjes aangeeft wat het weer gaat doen. Vanochtend stonden er wolkjes met daaronder schuine streepjes en bliksemschichten op afgebeeld. En bij zonsopgang was het ook erg donker aan de horizon. Maar ach, wat zal zo’n ding van €20 nou weten? En daarbij klaart het al weer goed op.

Gelukkig is het goed gekomen met de reserveringen. We rekenen 2 x € 8,70 af voor enkeltjes naar Zaharou. We zitten op goede plaatsen precies tegenover de grote glazen instapdeuren. We hebben dus prima zicht beide kanten op. Omdat we in de voorste coupé zitten kunnen we soms ook nog over de hoofden van enkele mensen en de machinist naar voren kijken.

Tijdens de hele mooie rit van zo´n 40 minuten naar Zaharou herhaal ik enkele keren de jaarlijkse woorden van Thea, de moeder van Monique, die ook nu weer bij vertrek uit Beuningen tegen me zei: ´Niet te dicht bij afgronden rijden hè!,´ en ´Niet te dicht bij de rotswand!´. En ´Pas goed op, je hebt een kostbaar bezit bij je!´  ´Ja ja, Thea,´ zeg ik dan altijd, ´ ik wil zelf ook graag weer thuiskomen hoor´.
Nu ben ik tijdens deze bergrit bijna geneigd om naar de machinist te lopen om de woorden van Thea even door te geven, want soms kun je in deze trein beter maar even niet opzij kijken als je zo’n mooie positie hebt naast de grote glazen instapdeuren…

Op station Zaharou stappen we uit, met nog 2 stellen. De rest gaat door naar Kalavrita. Eerst op dit karakteristieke stationnetje maar eens koffie drinken. We zijn de enige klanten. Er stopt  hier slechts drie keer per dag een trein, dus een vetpot lijkt het niet te zijn.
We drinken koffie Nes, koffie van Nescafé dus. Wel lekker, met veel suiker. Daarbij – zoals het in zuidelijke landen gewoon is – een glas koud water vers getapt uit een boom. Ja, leuk detail, de waterleiding door een boom geboord.

Van hieruit kun je wandelen naar het klooster Mega Spileo. 40 minuten heen en 40 terug vertelt een medewerker van de tent hier. En dan is het nog zo’n 3 ½ uur van hieruit terug naar Diakofto waar onze camper staat. Ons kent ons, als we daarbij nog eens optellen ons getreuzel onderweg doen we er wel zo’n 7 uren over. Dat vinden we wel wat veel dus het klooster skippen we. We zijn er een jaar of zeven geleden ook geweest en omdat onze herinneringen aan dat bezoek alleen nog lijken te bestaan uit stoffige en chagrijnige monniken en nog veel stoffigere (en  vermoedelijk veel kruisluis bevattende) lange overbroeken die verstrekt worden aan korte broek dragende heren, lijkt het ons geen groot gemis om het kloosterbezoek te vergeten.

We lopen nog wel even in het dorpje Zaharou rond. Naast wat reguliere huizen staan er ook nog wat hotels en appartementen. Waarschijnlijk in de winter goed bezet omdat Kalavrita een populair Grieks wintersportoord is. Ja, in Griekenland kun je ook skiën. Dan vangen we de terugweg aan. Het grootste deel gaat gewoon over en langs het spoor.  Dat is niet altijd prettig om te lopen, want dat betekent over de keien. Goed bergschoeisel met een stevige harde zool is daarom aan  te raden. Ook handig om te weten is het tijdschema van de treinen. Er zitten namelijk nogal wat tunnels in het traject en we hebben op de heenweg gezien dat er soms niet veel meer ruimte tussen de trein en de tunnelwand over is dan een gemiddeld hoofd. Dus met mijn hoofd, waarmee ik maar net door de keuring van de militaire dienstplicht kwam omdat er anders geen pet voor me was (maat 60), zou ik vandaag een probleem hebben.

Het is wel de moeite waard beste mensen. Een aanrader om te wandelen.  This is also Greece.
Dit is het andere Griekenland dan de bekende plaatjes van de haventjes met gekleurde bootjes, en de witte huisjes en de tavernes met blauwe stoeltjes.

Na een paar uren onderweg zien we op een routebord onderweg dat we pas één derde van het traject hebben afgelegd. Ja, we waren er al bang voor; ons ben treuzelaars van de bovenste plank.

Na een half uur lopen zaten we al op ons gemak aan de sandwiches van Monique. Het is tenslotte ook vakantie, toch? Daarbij heb ik pas wat nieuwe fotoapparatuur gekocht en die Spielerei kost ook wat tijd.

Als we eenmaal besloten hebben om er nu maar eens goed de pas erin te zetten valt de eerste regen. Ja, die goedkope barometer van ons blijkt goed te kunnen voorspellen. Gelukkig kunnen we schuilen onder een overhangende rotspunt. De eerste regen verandert al snel in bakken mèt.

Terwijl we zo staan te schuilen zien we ook – na aankondigend geruis – flinke kopgrote stenen met een flinke vaart op ons traject knallen. Waarschijnlijk losgeweekt en op gang gebracht door de stromende regen. Dat wordt dus heel goed opletten. Zo’n steen op je hoofd slaat meteen je hersens in, en anders verwondt hij je wel op een zodanige manier dat je het nog heel moeilijk krijgt.

Als het na een goed kwartier weer droog is gaan we verder. Zeer scherp luisterend naar het geluid van steengeruis boven ons en bijna constant omhoog kijkend bij gedeeltes waar we stenen zouden kunnen verwachten.  Gelukkig is dat lang niet overal. Ook oplettend moeten we zijn bij de vele spoorbruggetjes waar we schoorvoetend over een smal stalen ‘pad’ van 30 centimeter breed, met gelukkig wel een reling die we echter net iets te laag vinden, niet naar beneden kijkend overheen lopen.
Na een goed uur wandelen met zonnig weer overvalt ons de volgende bui. We kunnen schuilen in een hele korte tunnel van een meter of twintig met de wetenschap dat er een trein kan komen. Het treinschema zit wel een beetje in ons hoofd en we hebben ruim zicht op de spoorbaan. Daarbij komt het ding hier heel traag omhoog dus dat geeft ons genoeg tijd om even buiten de tunnel uit te wijken.
Ondertussen hebben we gezelschap gekregen van een jong Duits stel dat ook was uitgestapt op station Zaharou.  Een paar studenten die net klaar zijn met hun studie en met openbaar vervoer en tent rondtrekken door Griekenland.

Het weer wordt zo slecht dat de barometer ook met zijn afbeelding van de bliksemschichten gelijk krijgt. En op een gegeven moment doet zich het fenomeen voor dat waarschijnlijk door een bepaalde ‘trek’ de regen aan beide kanten van de tunnel komt binnenwaaien. Nou, we treffen het zeg. This is also Greece.

Na een half uur schuilen en Duits praten èn nadat we een keer moesten uitwijken voor de trein, wordt het weer droog en gaan we kort na de Duitsers verder.
Al met al doen we bijna zes uren over het echt prachtige traject. Op het station ontmoeten we het jonge Duitse stel nog even wat het ook helemaal gehad heeft. Ze zijn erschöpft maar moeten echter nog wel op een ‘gehoerde’ fiets met géén versnelling 15 kilometer naar hun camping fietsen.
Wij hebben het ook effe helemaal gehad en de laatste 2 kilometer naar onze camper gaan moeizaam en met pijntjes.

Eerst een ouzo met bier. We douchen, maken een snelle hap en na nog een enkele borrel en wat gelees liggen we er vroeg op vanavond. Alles doet zeer. Maar wat was het mooi en zeer de moeite waard! 

Vrijdag 13 september 2013
Overnachten in Diakofto
KM 29285
N E