Maandag 23 september 2013Ontwaken vlakbij Kefalari
KM 29739
N 37°35’15.5” E22°40’15.4 /+37°35’15.5” +22°40’15.4”
Wat is het toch altijd lekker wakker worden als de zon schijnt. We moeten er nog maar niet aan denken dat dat de komende maanden in Nederland waarschijnlijk wel heel anders zal zijn. Brrrr!!
Nu even niet dus. Behalve een heel luid en duidelijk converserend echtpaar(?) aan de overkant van de straat gebeurt er hier niet veel. Jee, wat schreeuwen die mensen. Nou praten de Grieken wel wat anders met en tegen elkaar dan wij Nederlanders (althans, de mensen uit onze kring), maar deze twee gaan er wel heel erg op. Af en toe zien we een vrouw ....
We zijn eigenlijk wel benieuwd wat ze tegen mekaar zeggen/schreeuwen. Misschien gaat het wel gewoon over het boodschappenlijstje voor vandaag, wie weet.
Monique gaat een half uurtje rennen op het gortdroge voetbal’veld’.
|
|
|
|
Terug naar de kerk ik
Kefalari. Een stuk rustiger dan gisteren. Wij lijken de enige toeristen.
Hier schijnt ook de Erasínos te ontspringen, een bron die ’s zomers nooit uitdroogt. ’s Zomers dan misschien niet, nu eind september is hij is zo droog als de kont van Sinterklaas.
De kerk bestaat uit 2 delen: de kerk, en een grot waarin de kerk min of meer overgaat.
Hebben wij weer; na de staking bij Epidaurus eerder deze vakantie heeft vandaag niemand minder dan de Heilige Petrus het ook niet zo met ons op. Er hangt een bordje aan het gesloten hek voor de grot maar daarop veel – maar voor ons onbegrijpelijke – tekst.
Als wij zo voor het hek staan komt er een poetsvrouw vanuit de grot door het hek en maakt via gebaren nog eens duidelijk dat het gesloten is. Ze maakt ook nog wijzende gebaren richting hemel en stamelt wat met o.a. ‘Petroes, Petroes.’ Ik zeg tegen Monique: ‘Oh, er is iets met de heilige Petrus vandaag!’. “Nè, nè”(=”ja,ja”), zegt de vrouw met een begrijpelijke knik naar mij. “Petroes, Petroes”.
Ja, ook zonder Grieks kom je een heel eind. Maar niet in de kerkelijke grot vandaag.
Pas veel te laat realiseer ik me dat ik mijn paspoort had moeten laten zien met mijn doopnamen Michel Petrus Johannes. Misschien had ik daarmee een vrijgeleide verschaft voor de heilige grot. Wie weet.
De kerk zelf lijkt wel vrij toegankelijk. De deur is geopend en er hangt nergens een bordje. Ja, er hangt wel een bordje naast de deur, maar ja, we kunnen geen Grieks lezen…
Mooi hoor! Ik maak snel maar wat foto’s voordat de poets ook hier weer met de vernoeming van de een of andere heilige op de proppen komt. Dat lukt vrij aardig. Na een kwartiertje komt ze binnen. Ze kijkt heel bestraffend naar mijn camera die ik toevallig net nonchalant op mijn rug heb hangen. Voordat ze iets wil gaan zeggen zeg ik heel enthousiast en heilig “Kala, poli Kala!” (“mooi, heel mooi”), met mijn hoofd ondersteunend knikkend naar alle dingen rondom me. Dat stroopsmeren lijkt te helpen, het tovert zowaar een hele flauwe glimlach op haar gezicht.
Hier schijnt ook de Erasínos te ontspringen, een bron die ’s zomers nooit uitdroogt. ’s Zomers dan misschien niet, nu eind september is hij is zo droog als de kont van Sinterklaas.
De kerk bestaat uit 2 delen: de kerk, en een grot waarin de kerk min of meer overgaat.
Hebben wij weer; na de staking bij Epidaurus eerder deze vakantie heeft vandaag niemand minder dan de Heilige Petrus het ook niet zo met ons op. Er hangt een bordje aan het gesloten hek voor de grot maar daarop veel – maar voor ons onbegrijpelijke – tekst.
Als wij zo voor het hek staan komt er een poetsvrouw vanuit de grot door het hek en maakt via gebaren nog eens duidelijk dat het gesloten is. Ze maakt ook nog wijzende gebaren richting hemel en stamelt wat met o.a. ‘Petroes, Petroes.’ Ik zeg tegen Monique: ‘Oh, er is iets met de heilige Petrus vandaag!’. “Nè, nè”(=”ja,ja”), zegt de vrouw met een begrijpelijke knik naar mij. “Petroes, Petroes”.
Ja, ook zonder Grieks kom je een heel eind. Maar niet in de kerkelijke grot vandaag.
Pas veel te laat realiseer ik me dat ik mijn paspoort had moeten laten zien met mijn doopnamen Michel Petrus Johannes. Misschien had ik daarmee een vrijgeleide verschaft voor de heilige grot. Wie weet.
De kerk zelf lijkt wel vrij toegankelijk. De deur is geopend en er hangt nergens een bordje. Ja, er hangt wel een bordje naast de deur, maar ja, we kunnen geen Grieks lezen…
Mooi hoor! Ik maak snel maar wat foto’s voordat de poets ook hier weer met de vernoeming van de een of andere heilige op de proppen komt. Dat lukt vrij aardig. Na een kwartiertje komt ze binnen. Ze kijkt heel bestraffend naar mijn camera die ik toevallig net nonchalant op mijn rug heb hangen. Voordat ze iets wil gaan zeggen zeg ik heel enthousiast en heilig “Kala, poli Kala!” (“mooi, heel mooi”), met mijn hoofd ondersteunend knikkend naar alle dingen rondom me. Dat stroopsmeren lijkt te helpen, het tovert zowaar een hele flauwe glimlach op haar gezicht.
 |
Daar heb ik geluk, want
foto’s maken is vaak ho maar in de kerken en kloosters in Griekenland. Ik heb
werkelijk geen idee welke schade ik zou kunnen berokkenen met het fotograferen
in kerken. Met het gebruik van flitslicht kan ik me nog iets voorstellen, maar
zonder?
De kerk zou blij moeten zijn dat ik zo nog een beetje ‘reclame’ maak voor hun heiligdommen. Maar misschien zijn ze bang dat er wat gejat gaat worden als besmette zielen zien wat voor kostbaars er bijvoorbeeld in deze kerk hangt. Althans, ik schat in dat er kostbare spullen tussen hangen en staan, maar tussen kunst en kitsch kan ik vaak moeilijk onderscheid maken. Als ik het maar mooi vind.
Na al het moois trekken we verder.
Via Mili, Kiveri en Xiropigado zien we van bovenaf de weg gezien iets voor Astros een aardig stuk strand liggen. Er staat nog geen ene camper. Misschien omdat er een bord staat wat betekent ’n o camping’. Het bord lijkt gezien de afbeeldingen van de camper en de caravan nog te stammen uit de beginjaren van de kampeerauto’s en de sleurhutten. Het bord is bijna retro. Heel even krijgen we de stoute gedachte om het bord mee te nemen… maar we hebben net nog een paar kaarsjes aangestoken in de kerk van Kefalari, dus dat zou niet echt goed een nieuwe start zijn. En het is ‘Petrus-dag’ en die meneer heb je toch nodig om ooit de hemelpoort binnen te gaan.
Omdat het bord niet meer van deze tijd is en daarnaast ook geen internationaal
erkend bord negeren we het maar. Nou doen we dat wel vaker. Het zijn vaak de
leukste plekken om te staan.
Ook hier vinden we een mooie plek tussen een tamarisk en een soort van hele grote ananas. Prachtig, niks meer aan doen.
De luifel uit, de stoeltjes eruit en de beentjes hoog, je kent het wel.
Het is nog redelijk vroeg en we verwachten wel meer camperaars te krijgen hier. Dat gaat vaak zo, als er eenmaal één staat volgen er al snel meer. En inderdaad, aan het einde van de middag staan we met vier campers.
Het water is kristalhelder en de zee heel ver ondiep. Als ik eenmaal tot aan mijn middel in het water sta kom ik een ontzettend grote kwal tegen. Het lijkt een einzelgänger want hoever ik ook loop, ik zie geen andere.
Dit is wel een hele enge! Brrrrr! Ongeveer 30 cm in doorsnee met een ronde witte kop die er uitziet als een stel hersenen, met daaraan vele uitstulpsels met dieppaarse uiteinden.
De onderkant is vleeskleurig met in het midden een soort van mond waarmee hij/zij vast heel goed kan zuigen. Hoewel er nu misschien mannen zijn die hele enge fantasieën krijgen (die zijn er…) wil je zo’n ding toch niet op je lijf hebben! Getver, wat een eng ding zeg. Als ik daarvan maar niet ga dromen.
Voor de rest wordt het een hele gezellige en relaxte middag en avond.
Groetjes vanuit net geen Astros.
De kerk zou blij moeten zijn dat ik zo nog een beetje ‘reclame’ maak voor hun heiligdommen. Maar misschien zijn ze bang dat er wat gejat gaat worden als besmette zielen zien wat voor kostbaars er bijvoorbeeld in deze kerk hangt. Althans, ik schat in dat er kostbare spullen tussen hangen en staan, maar tussen kunst en kitsch kan ik vaak moeilijk onderscheid maken. Als ik het maar mooi vind.
|
|
 |
 |  |
 |
Na al het moois trekken we verder.
Via Mili, Kiveri en Xiropigado zien we van bovenaf de weg gezien iets voor Astros een aardig stuk strand liggen. Er staat nog geen ene camper. Misschien omdat er een bord staat wat betekent ’n o camping’. Het bord lijkt gezien de afbeeldingen van de camper en de caravan nog te stammen uit de beginjaren van de kampeerauto’s en de sleurhutten. Het bord is bijna retro. Heel even krijgen we de stoute gedachte om het bord mee te nemen… maar we hebben net nog een paar kaarsjes aangestoken in de kerk van Kefalari, dus dat zou niet echt goed een nieuwe start zijn. En het is ‘Petrus-dag’ en die meneer heb je toch nodig om ooit de hemelpoort binnen te gaan.
Ook hier vinden we een mooie plek tussen een tamarisk en een soort van hele grote ananas. Prachtig, niks meer aan doen.
De luifel uit, de stoeltjes eruit en de beentjes hoog, je kent het wel.
Het is nog redelijk vroeg en we verwachten wel meer camperaars te krijgen hier. Dat gaat vaak zo, als er eenmaal één staat volgen er al snel meer. En inderdaad, aan het einde van de middag staan we met vier campers.
Het water is kristalhelder en de zee heel ver ondiep. Als ik eenmaal tot aan mijn middel in het water sta kom ik een ontzettend grote kwal tegen. Het lijkt een einzelgänger want hoever ik ook loop, ik zie geen andere.
Dit is wel een hele enge! Brrrrr! Ongeveer 30 cm in doorsnee met een ronde witte kop die er uitziet als een stel hersenen, met daaraan vele uitstulpsels met dieppaarse uiteinden.
De onderkant is vleeskleurig met in het midden een soort van mond waarmee hij/zij vast heel goed kan zuigen. Hoewel er nu misschien mannen zijn die hele enge fantasieën krijgen (die zijn er…) wil je zo’n ding toch niet op je lijf hebben! Getver, wat een eng ding zeg. Als ik daarvan maar niet ga dromen.
Voor de rest wordt het een hele gezellige en relaxte middag en avond.
Groetjes vanuit net geen Astros.
maandag 23 september 2013
Overnachten bij Astros
km 29768
N 37°26’45.6” E22°44’54.0
Geen opmerkingen:
Een reactie posten