Woensdag 18 september 2013
Ontwaken  in Korfos37°45'25.00", +23°7'3.00"

Mooie zonsopkomst,rennen, zwemmen, ontbijten, 10:00 uur vertrek. Zo hebben we het opgeschreven in ons kladdagboekje.

De Nederlandse buren zijn al iets eerder vertrokken. We zeggen de Duitse buren nog gedag die net als wij vandaag het oude theater van Epidaurus willen bezichtigen. Daarmee zal het strand weer voor even leeg zijn.
Epidaurus hebben we zo’n jaar of zeven geleden al eens bezocht. Omdat we het zo indrukwekkend vonden willen we het nog wel eens zien. 

Vanaf Korfos is het ongeveer...

een half uur rijden. Er is een gigantische grote onverharde P bij het opgravingsterrein. Druk is het niet. Enkele bussen ontladen hun toeristeninhoud en er staan nog een stuk of wat auto’s en campers. We zoeken even en vinden dan een mooie schaduwrijke plek voor onze camper onder een paar grote bomen. Naast het oude openluchttheater bevat het terrein nog veel meer interessants.
Zelfs aan deze zijde van de afrastering lopen de gidsen met hun ‘klasjes’ toeristen al rond zien we. Nou ja, sommige dingen zullen dan vanaf deze kant wel beter zichtbaar zijn denken we…

We drinken eerst nog maar wat koffie en eten wat stuks fruit. De goede wandelschoenen aan, de fotospullen in orde, ‘jasje goed-dasje goed’, en op weg naar de ingang. ‘Wel lekker rustig vandaag’, zeggen we. ‘Zo’n beetje alle toeristen zijn aan déze kant van de ingang’.

Dan bij de ingang: ‘I am sorry, we are closed. Strike for two days. Open again Friday.’
..!!??<<@%$#_)-*!!!

OK, het theater van 400 v.Chr.  met 55 rijen zitplaatsen met plaats voor 15000 toeschouwers, wat nog steeds wordt gebruikt, en met alle andere mooie dingen er omheen gaan we mogelijk nog een andere keer bekijken. Het is echte de moeite waard vinden wij.

Een ander plan dus nu. Via Trachia en Aghio Eleni en Ano Fanari rijden we naar de noordkust. Een mooie route waar geen enkele toerist zich schijnt op te houden. We komen slechts een enkel local tegen. We lezen in één van onze reisboekjes dat er vlakbij Ano Fanari een bron langs de weg is. We moeten nodig onze watertank van 100 liter vullen dus dat komt goed uit.  En inderdaad, precies op de plek van de ingegeven coördinaten is er een tapmogelijkheid. 
Het pijpje wat aan de buitenkant van een groot overloopreservoir naar buiten steekt is afgesloten middels een erin gestoken rond stukje hout. Dat voorspelt weinig goeds, of eigenlijk vooral: weinig waterdruk!
Ik plaats onze gieter onder het pijpje en trek voorzichtig het stokje eruit want ik wil niet zeiknat worden…
Nou ja, het stroomt…het stroomt…het stroomt… en na ongeveer 10 minuten is de gieter (bijna) vol.
Dat gaat hem niet worden hier. De ene gieter steek ik heel voorzichtig in de vulopening van de camper om maar geen kostbare druppel te morsen.  Eén gieter is toch weer voor 2 personen douchen!

het duurt.....

en het duurt....

en het duurt.....

Zo dramatisch is het nou ook weer niet hoor. Als je er eenmaal oog voor hebt is er water genoeg voorhanden als je met de camper rondtrekt en zoals wij ‘wild’ kampeert. 

Er zijn bronnen langs de weg, bij kerken met een kerkhof zijn over het algemeen kranen, bij enkele supermarkten, bij tavernes (waar je dan wel wat eet) en bij benzinestations natuurlijk. We tanken meestal iets van 30 liter diesel en vragen dan ook meteen water. Als je geen brandstof tankt kun je natuurlijk toch water tanken maar dan bestaat de kans dat je er iets voor moet betalen. Wat vanzelfsprekend geen enkel probleem is. In Griekenland is dergelijk water niet altijd drinkwater maar prima voor douchen, toilet spoelen, de afwas en de was. Drinkwater doen we toch altijd apart. We kopen het in flessen of tanken wat cans uit letterlijk en figuurlijk betrouwbare bron.

We doen nog wat boodschappen bij de super en vervolgen onze weg. We stoppen even in het hele drukke en rommelige Galatas wat tegenover het fotogenieke eiland Poros ligt. 

Na deze korte fotostop rijden we verder en duiken we even later een zeer stoffige en onverharde weg in naar een camperplaats tip. Na al dat gehobbel komen we aan zee uit. Maar iets staat ons niet aan. We kunnen het niet goed benoemen. Afspraak tussen ons is: als één van ons zich niet prettig voelt op een plek dan rijden we zonder discussie verder. Hier hebben we beiden een niet-prettig gevoel dus da’s gemakkelijk.

Volgens dezelfde tipgever is er verderop een taverne aan de kust waar ook overnachtingsmogelijkheid is. Via de prachtige kustweg en een verharde maar smalle weg tussen de olijfbomen door bereiken we taverne Koulis een kwartiertje later.
Wat leuk! Veel Griekser kan de outfit van een taverne niet zijn. Deels onder een afdak, deels op een soort van ‘mini-pier’ staan de blauwe stoeltjes met tafeltjes uitgestald. Ze staan echter wel allemaal in een soort van ‘rust’ stand, dus we vrezen dat er niet gegeten kan worden.
Monique stapt de camper uit om te kijken of er iemand te vinden is. Even later komt ze terug met een smile, een hoofdknik en de duimen omhoog. Eten dus!

We parkeren de camper langs de mini boulevard van het dorp dat zo op het eerste gezicht een stuk of zes huizen lijkt te tellen en twee restaurants. T ’is voor de restaurants te hopen dat er veel toeristen komen wat er echter in de verste verte niet zo uit ziet. Op dit moment zijn wij in ieder geval de enigen.

We worden hartelijk welkom gegeten door een wat oudere Griekse heer, mijnheer Koulis eiges. Jullie weten het al hè, de kaart vragen we niet om, in zo’n situatie in Griekenland kun je maar beter meteen overleggen wat er wèl te eten is.
Het worden een Griekse salade met Feta en brood, een zeldzaam lekkere tzatziki, voor mij een porkchop en voor Monique een reusachtige chicken souvlaki. Voor het onderhoud van de bloedsomloop gaat er een halve liter wijn bij.
Het vlees wordt niet zomaar gebakken… nee, extra voor ons wordt een groot houtskoolvuur aangemaakt. Kijk, dan voel je je echt gast!

We smullen. Wat we al verwacht hadden is dat Monique assistentie nodig heeft bij het verorberen van die grote souvlaki. Ach ja, zo is het meestal. Mannen hebben toch een grotere maag dan vrouwen. Ik denk dat het komt omdat vrouwen een groter hart hebben…

We komen in gesprek met de man die samen met zijn broer het restaurant al 20 jaar blijkt te runnen.
Zijn broer dus, Monique….

Tijdens de momenten dat de beste mannen aan onze tafel verschijnen meent Monique toch wel heel zeker te herkennen dat we met van mannen houdende mannen te maken hebben. Aan de manier van praten, aan de manier van lopen, aan… maniertjes.

Maar nee, de eerste man heeft vrouw, kinderen, kleinkinderen en het goed daarmee naar zijn zin, en zijn broer blijkt een vriendin te hebben waarmee hij het ook heel goed naar zijn lijkt te hebben, als we ze zo zien zitten kwebbelen en gebbelen.

Hoe dan ook, ze hebben heel lekker voor ons gekookt. De eerste man heeft ondertussen een grote verrekijker op een statief opgesteld waarmee hij naar de volle maan kijkt. We worden ook uitgenodigd een kijkje te nemen. Nou, veel romantischer gaat het vermoedelijk niet meer worden vanavond. Om de feestvreugde nog verder te verhogen komt ‘de eerste man’ bij ons aan tafel zitten met nog een karaf wijn from the house.

Dan komen er toch nog wat gasten. Het hele dorp lijkt leeggelopen als er 4 Griekse oudere heren komen eten en drinken samen met de eigenaren.
De eerste man verontschuldigt zich, ook bij voorbaat voor de muziek die straks aan gaat, we rekenen af en lopen de 20 meter naar onze mobiele vakantiewoning, pal aan een Griekse boulevard in een eenzaam maar sfeervol Grieks dorp aan de Griekse Golf van Hydra.

Truste

Woensdag 19 september
Overnachten tussen Metohi en Hydra
KM29562+37°24'40.68", +23°22'26.87"