Naar Italie

Ontwaken  op de Gotthardpas, Zwitserland
N46°33.422’  E8°34.037’0
KM 28555

Zouden koeien een dag- en nachtritme kennen? Of een biologische klok? Zouden ze niet gek worden van hun eigen gebel?
Met zo’n ding om de nek lopen zou toch een straf zijn voor ons mensen. Misschien iets voor gedetineerden op verlof? Als alternatief voor een enkelband? ‘Hoor, daar komt de pedo!’

Voor ons als toeristen heeft het wel wat natuurlijk. Alleen het horen van het gebel al roept beelden van Zwitserland of Oostenrijk op.
Vanochtend is het tevens bijna een levend baken in de mist, want ja, we zijn weer eens helemaal in de wolken.

Het is zondag dus ons ontbijtje is een ontbeitje. Ja, vaste prik, waar we ook zijn.
Tevens is het ....

een heel klein beetje een feestdag want Anthony, een zus van Monique is vandaag jarig.
Hieperdepiephoerahoerahoera!!!

Om 09:38 rijden we bij een temperatuur van 8 graden de pas af, richting Italië.  Ons doel is de republiek San Marino, een goeie 500 kilometer verder. 

Lang leve de navigatie, het is echt een nuttig hulpmiddel in de dichte mist de Gotthardpas af. Uiteraard rijden we voorzichtig, maar op het navigatiescherm te zien waar de haarspeldbochten liggen is heel handig.

Tol betalen, een bekend verschijnsel in Italie

Voor het grootste deel volgen we de E35, o.a. Milano, Bologna. Het weer is drukkend/beklemmend/benauwend warm, we twijfelen nog.

Rond half vijf bereiken we San Marino. Dat is via haarspeldbochten flink bergop. Nou, nog één keer dan; wat een controle met deze camper!

De camperplek in San Marino dan. Let op: net vóór het bord afslag P13 rechts de weg af. Een smal straatje naar beneden en daar zijn dan verschillende plateaus. Zoals zo vaak zoeken de camperaars elkaar toch op en staan ze hier bijna allemaal op het bovenste plateau zij aan zij. Wij houden daar niet zo van en kiezen voor de rust  èn een plateau voor onszelf een stukje lager. Mét een mooi uitzicht over het dal. OK, we moeten straks dan een stukje verder bergop lopen als we de oude stad willen bezoeken, maar we zullen toch wel al te weinig gaan sporten deze vakantie…

Er is een simpele ver- en ontzorgingsplaats en een dames- en herentoilet álá  Italiaans/Franse stijl. Zeg maar de sportieve poep- en piesstijl, al squatend je behoeftes doen. Op zich niks mis mee, echter hier lijkt  de poets zelf ook al enige tijd op vakantie. Gelukkig hebben we ons eigen toiletje!

We frissen onszelf even op met de ouderwetse washandmethode en trekken wat zondagsere kleren aan.
Poeh, das inderdaad klimmen naar de kabelbaan. Ja, er gaat een kabelbaan naar de oude stad. Omdat de laatste terug gaat om 20:00 uur en het nu al half zeven is nemen we twee enkeltjes voor €2,80 pp. Ik sta er van te kijken dat ik met mijn hoogtevrees geen ene kriebel in de buik heb als we toch behoorlijk steil omhoog gaan.
Móói boven, dat moet gezegd. Móói beneden ook, zo vanaf hier gezien. 

Aan de vele winkeltjes te zien leeft men hier van de toeristen. Van prullaria tot dure horloges tot drank tot sjieke merkkleding tot een winkel die niet goed de keus kan maken tussen de vredelievende kerstgedachte en oorlogszuchtig wapentuig…

Monique scoort bij de eerste de beste drankwinkel een fles Amaretto en een paar flessen LimonGin. Dat laatste is een likeur van 28%. Nee, geen BTW want dat kennen ze hier niet in het taxvrije San Marino.

We wandelen wat rond en eten pizza bij een soort veredelde snackbar. Twee maal Quatro Stagioni en een halve liter witte wijn mèt bubbeltjes.

De pizza’s vallen prima, totdat Monique na het tafelen het bij het etablissement horende toilet bezoekt…. Wat ze allemaal wel of niet aantrof weet ik al niet meer, maar volgens haar zeggen haalde het bij lange na nog niet eens het niveau van een typisch Frans toilet dat dagelijks flink bezocht wordt maar al in geen maanden meer is schoongemaakt.

Met terugwerkende kracht wordt haar Quatro Stagioni steeds minder lekker.
Monique rekent af vandaag maar er zit geen fooi in vrees ik…

Ik probeer haar gedachten even te verzetten want we hebben nu alle aandacht nodig voor de voetreis terug naar onze camper. Het is al donker en het stadje begint aardig uit te sterven. Door de smalle straatjes lopend en dwalend voelen we ons honderden jaren teruggeworpen in de tijd. Het is dat de kaarsjes in de straatlantaarns gloeilampen blijken te zijn.

Net als we denken dat we op de goede weg zijn blijken we hem toch kwijt te zijn. Een voorbijrijdende Italiaan ziet ons op onze kaart staan te turen en vraagt in vloeiend Italiaans waar we heen moeten. Althans, we vermoeden dat hij dat vraagt, want behalve Bon Giorno, Bonne Serra, Bonne Notte en Ciao Bella (van mij voor de mooie dames) spreken we geen woord Italiaans.  Dan probeert hij het in helemaal geen vloeiend Engels. Ach je weet wel, zoals een Italiaan of Fransman Engels spreekt. Gek is dat dan hè; hoewel wij een redelijk mondje Engels spreken, hebben we dan toch de neiging om een soort van gebrekkig Engels terug te spreken, alsof hij vloeiend Engels niet zal verstaan. Herkennen jullie dat ook?

‘Parking 13’, ‘down’, ‘campingcar’ en daarbij de plek aanwijzend op de kaart lijken het hem toch te gaan doen. Hij opent uitnodigend de deuren van de auto voor ons en hoewel wij alle kindjes zullen adviseren om niet bij vreemde Italianen in te stappen zijn we wat blij met deze man. Hij scheurt door steegjes waarvan wij nooit gedacht zouden hebben dat daar een auto in zou passen en zet ons na 5 minuten af bij het begin van de kabelbaan, waar we eerder op de avond zijn ingestapt.
Als uit het niets blijkt onze Italiaanse woordenschat dan toch nòg een vondst te bevatten; ‘Grazie, Grazie!!’ En ‘Bonna Notte’ uiteraard.

Vanaf hier weten we het wel te vinden en met behulp van ons Fenix Cree zaklamp vinden we, deels door een stukje bos de weg weer terug.

KM29060
San Marino / Italie
N43.94044  E12.44156