Maandag 16 september 2013
Ontwaken boven Korinthos
N37°53’23.7” E 22°52’5.7”
Ontwaken boven Korinthos
N37°53’23.7” E 22°52’5.7”
Het duurt even voor de
zon ons bereikt. Dus eerst maar eens op
ons gemak ontbijten. Onze camperburen vertrekken ondertussen.
Met een twijfelachtige lucht gaan we over het historische keienpad naar de eerste poort van de burcht. We proberen ons voor te stellen wat en wie hier wel niet allemaal overheen zijn gekomen in de duizenden jaren. Monique waant zich even een schone jonkvrouw (wat ze ook is natuurlijk) en ik de stoere ridder zonder paard (wat ik ook ben natuurlijk).
De entree blijkt gratis. Er zijn er wel wat ...
mensen aan het werk met
restaureren. We hebben ongeveer 10 man en 1 vrouw aan personeel naar binnen
zien gaan vanochtend. Het blijkt dat de ene vrouw bij de ingang staat en de
ongeveer 10 man helemaal boven aan het terrein een toren aan het restaureren
zijn. Met een twijfelachtige lucht gaan we over het historische keienpad naar de eerste poort van de burcht. We proberen ons voor te stellen wat en wie hier wel niet allemaal overheen zijn gekomen in de duizenden jaren. Monique waant zich even een schone jonkvrouw (wat ze ook is natuurlijk) en ik de stoere ridder zonder paard (wat ik ook ben natuurlijk).
De entree blijkt gratis. Er zijn er wel wat ...
Het is toch wat als je Griekenland bent en zoveel oudheden hebt die gerestaureerd ‘moeten’ worden.
|
|
|
Daar gaat natuurlijk enorm veel mankracht en tijd in zitten in al die projecten. Wat allemaal geld kost. Wat Griekenland weer niet heeft. Moeten al die mensen die in de ‘restauratie’ werken dan maar aan het werk gezet worden in economisch zinvollere projecten? En de oudheden verder laten verslonzen? Wij weten het niet. We zouden het in ieder geval heel normaal vinden als we wat entree zouden moeten betalen voor deze locatie hier. Greece, bedankt.
|
|
|
|
|
|
Na een uurtje en wat leuke plaatjes verder keer ook ik terug naar de camper en daar drinken we eerst nog koffie voordat we afdalen naar Korinthos.
Door een hele smalle
winkelstraat waar onze bus net in past snijden we een flink stuk af van de
route die onze navigatie ons aanreikt. Op weg naar het Kanaal van Korinthie.
Een kanaal wat tussen 1881 en 1893 gegraven is, 6300 meter lang en een diepte
van 50 landmeters en 8 watermeters.
Het is een flink toeristisch iets, dat is wel te merken als we in de buurt komen. Voor Griekse begrippen is het er een drukte van belang. Eettenten, benzinestations en kramen met souvenirs, sjaals, sieraden, wintersloffen (?) en vieze ansichtkaarten. Afbeeldingen van o.a. Griekse strijders die wel met hele ongebruikelijke wapens de strijd zijn aangegaan...
Het is een flink toeristisch iets, dat is wel te merken als we in de buurt komen. Voor Griekse begrippen is het er een drukte van belang. Eettenten, benzinestations en kramen met souvenirs, sjaals, sieraden, wintersloffen (?) en vieze ansichtkaarten. Afbeeldingen van o.a. Griekse strijders die wel met hele ongebruikelijke wapens de strijd zijn aangegaan...
Er gaan zowel een paar
loopbruggen als een auto brug over het kanaal. Voldoende kans om bijna ‘in’ het
kanaal te staan. We hebben geluk: er komen toevallig net wat schepen aan in de
verte.
Afgezien van de toeristische shit en drukte erom heen is het toch wel een
bijzonder iets, dit kanaal.
Monique scoort bij een souvenir kraam toch nog een paar hele leuke kleine tasjes.
|
|
|
Monique scoort bij een souvenir kraam toch nog een paar hele leuke kleine tasjes.
Nadat we ongeveer een uur op deze locatie hebben rondgehangen rijden we
in 10 minuten naar één van de uiteinden van het kanaal waar ook nog een bijzondere
brug is; geen ophaalbrug maar een neerzakbrug. Ik weet ook niet hoe ik het
anders zou moeten noemen. Een brug dus die zo’n acht meter in de diepte
verdwijnt als er een boot door het kanaal moet. Over het algemeen gaan de boten
onder een brug door, hier gaan ze erover heen.
We zijn hier als een
eerder geweest. Het restaurant waar we
nu even geparkeerd staan om foto’s te maken van de brug was toen nog geopend
maar is nu verlaten en verwaarloosd en wordt op dit moment tijdelijk bevolkt
door een klein zigeunermeisje wat met een volwassen hengel in/uit het kanaal
aan het vissen is en een man (haar vader?) die zit te niksen bij een hoop
rommel.
Ons vallen deze situaties dit jaar meer op dan anders. Of ze ook meer dan anders zijn kunnen we niet zeggen. Op een gegeven moment verlaten het meisje en de man het voormalige restaurant en lopen naar een auto vlakbij ons waar nog een vrouw blijkt te huizen. Op dat moment komt er een auto van de havenpolitie aanrijden die het gezin aanspreekt. We vermoeden dat het is om te sommeren om weg te gaan. Waarschijnlijk hebben het meisje en de man de bui al zien hangen voordat wij hem (de auto van de havenpolitie) zagen.
Ons vallen deze situaties dit jaar meer op dan anders. Of ze ook meer dan anders zijn kunnen we niet zeggen. Op een gegeven moment verlaten het meisje en de man het voormalige restaurant en lopen naar een auto vlakbij ons waar nog een vrouw blijkt te huizen. Op dat moment komt er een auto van de havenpolitie aanrijden die het gezin aanspreekt. We vermoeden dat het is om te sommeren om weg te gaan. Waarschijnlijk hebben het meisje en de man de bui al zien hangen voordat wij hem (de auto van de havenpolitie) zagen.
Zigeuners, een heel
bekend straatbeeld in grote delen van Griekenland. Wij hebben er nooit
problemen mee gehad, maar toch gaan vaak de autodeuren in de ‘lock-stand’ als
we langsrijden….
Weg hier, niet vanwege de zigeuners, maar vanwege de toeristische drukte.
Korfos is ons doel. Een plaatsje aan de noordoostkust van Argolis. Het ligt in de baai van Ormos Sofikoú. Een mooie weg erheen door een gebied wat steeds minder toeristisch wordt.
Helemaal vooraan in het plaatsje is er een onverharde weg die naar het strand lijkt te gaan. Het oogt wat rommelig allemaal, maar dat is eigenlijk gewoon in Griekenland. Van bovenaf zien we dat er één camper staat. We zijn nog best wel vroeg (rond 16:00 uur) dus we rijden meteen de hele kustweg maar eens af tot aan het andere eind van het dorp, waar de weg ook dood loopt.
Het is ons duidelijk dat het plaatsje zeker wel op toeristen is ingesteld vanwege de vele restaurants en pensions. Toch straalt het iets kneuterigs en gemoedelijks uit. Helemaal aan het einde van het dorp zien we een eenvoudig restaurant met aan beide zijden van de kustweg eetmogelijkheden. Er zit helemaal niemand, maar dat is ook nog niet zo vreemd op dit tijdstip. ‘Hier gaan we eten’ zegt Monique. ‘Liever dan bij de toeristische dingen midden in het dorp.’
Ik vind het helemaal goed en we parkeren de auto langs de weg.
Als we het terras oplopen komt er meteen een echt ontzettende aardige Griekse vrouw van middelbare leeftijd in een ontzettende doorsnee Griekse huisvrouwen jurk c.q. schort ons tegemoet en zegt met echt ontzettende vriendelijke ogen ‘hello, how are you?’ Van een doorsnee Amerikaan zijn we niet onder de indruk als die zoiets vraagt, maar bij deze vrouw hebben we het meteen ontzettend naar de zin.
Er hangt wel een menukaart in de vorm van een blauw houten bord boven ons hoofd
maar we weten ondertussen wel dat we in een dergelijke eettent in dit deel van
het seizoen beter maar meteen kunnen vragen wat de pot schaft dan dat we eerst
de kaart gaan bestuderen en na 10 minuten nadenken bij het bestellen te horen
krijgen dat toevallig onze keus nou net vandáág niet verkrijgbaar is.
‘No fish,’ zeggen we maar meteen. ‘You don’t like fish?’. ‘Oh yes we like fish very much, that’s why we don’t eat it’. Grapjes in een andere taal dan in het Grieks doen het altijd moeilijk…
|
|
Korfos is ons doel. Een plaatsje aan de noordoostkust van Argolis. Het ligt in de baai van Ormos Sofikoú. Een mooie weg erheen door een gebied wat steeds minder toeristisch wordt.
Helemaal vooraan in het plaatsje is er een onverharde weg die naar het strand lijkt te gaan. Het oogt wat rommelig allemaal, maar dat is eigenlijk gewoon in Griekenland. Van bovenaf zien we dat er één camper staat. We zijn nog best wel vroeg (rond 16:00 uur) dus we rijden meteen de hele kustweg maar eens af tot aan het andere eind van het dorp, waar de weg ook dood loopt.
Het is ons duidelijk dat het plaatsje zeker wel op toeristen is ingesteld vanwege de vele restaurants en pensions. Toch straalt het iets kneuterigs en gemoedelijks uit. Helemaal aan het einde van het dorp zien we een eenvoudig restaurant met aan beide zijden van de kustweg eetmogelijkheden. Er zit helemaal niemand, maar dat is ook nog niet zo vreemd op dit tijdstip. ‘Hier gaan we eten’ zegt Monique. ‘Liever dan bij de toeristische dingen midden in het dorp.’
Ik vind het helemaal goed en we parkeren de auto langs de weg.
Als we het terras oplopen komt er meteen een echt ontzettende aardige Griekse vrouw van middelbare leeftijd in een ontzettende doorsnee Griekse huisvrouwen jurk c.q. schort ons tegemoet en zegt met echt ontzettende vriendelijke ogen ‘hello, how are you?’ Van een doorsnee Amerikaan zijn we niet onder de indruk als die zoiets vraagt, maar bij deze vrouw hebben we het meteen ontzettend naar de zin.
‘No fish,’ zeggen we maar meteen. ‘You don’t like fish?’. ‘Oh yes we like fish very much, that’s why we don’t eat it’. Grapjes in een andere taal dan in het Grieks doen het altijd moeilijk…
Of we maar mee willen
naar komen naar de dochter in de keuken die net nog iets beter Engels kan dan
moeders.
We zijn eruit; het worden een Griekse salade (uiteraard) met feta en brood, beefteki voor Monique, en heerlijke suddervlees in een tomatensaus met pasta voor mij. En er gaat nog een halve liter witte huiswijn bij waarvan Monique het grootste deel voor haar rekening neemt. Per slot van rekening moet ik nog rijden. Het is dan wel slechts een 500 meter de kustweg af naar de plek aan het strand vooraan in het dorp, maar ik zal me daar nou net toevallig maar de pappas van het dorp van zijn sokken rijden.
We zijn eruit; het worden een Griekse salade (uiteraard) met feta en brood, beefteki voor Monique, en heerlijke suddervlees in een tomatensaus met pasta voor mij. En er gaat nog een halve liter witte huiswijn bij waarvan Monique het grootste deel voor haar rekening neemt. Per slot van rekening moet ik nog rijden. Het is dan wel slechts een 500 meter de kustweg af naar de plek aan het strand vooraan in het dorp, maar ik zal me daar nou net toevallig maar de pappas van het dorp van zijn sokken rijden.
We blijven de enige
eters. Af en toe zijn er wel nog wat andere terrasbezoekers maar dat zijn leden
van de familie. Er huizen hier pa en ma, 2 dochters , 3 zoons en 2
kleinkinderen (ongeveer). Pa vertelt dat ze de tent hier al 30 jaar hebben maar
dat de laatste 2 jaren moeilijk zijn.
Jammer, want we denken dat het goede mensen zijn.
Zeker goed genoeg om ons souvenirtje – de sleutelhangerklompjes - achter te laten bij de mamma . Ze is er oprecht dankbaar voor. De beide handen gekruist op het hart leggen is een echt Grieks dankbaarheid gebaar.
Als we even later wegrijden pal langs het terras staat bijna de hele familie ons uit te zwaaien. This is Greece, luitjes!
Even later vinden we een prima plek aan het strand waar Monique weer vele hartjes-stenen vindt. De prachtige gekleurde avond maakt een mooi einde aan deze leuke vakantiedag.
Jammer, want we denken dat het goede mensen zijn.
Zeker goed genoeg om ons souvenirtje – de sleutelhangerklompjes - achter te laten bij de mamma . Ze is er oprecht dankbaar voor. De beide handen gekruist op het hart leggen is een echt Grieks dankbaarheid gebaar.
Als we even later wegrijden pal langs het terras staat bijna de hele familie ons uit te zwaaien. This is Greece, luitjes!
Even later vinden we een prima plek aan het strand waar Monique weer vele hartjes-stenen vindt. De prachtige gekleurde avond maakt een mooi einde aan deze leuke vakantiedag.
|
|
|
Truste
Maandag 16 september 2013
Overnachten in Korfos
KM 29432+37°45'25.00", +23°7'3.00"
Overnachten in Korfos
KM 29432+37°45'25.00", +23°7'3.00"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten