Donderdag 26 september
Ontwaken in een baai bij Rihea
KM 29885
N36°51’30.2” E23°02’17.1” / +36°51’30.2” +23°02’17.1”(www.maps.google.nl)
Geen zondag maar wel een heerlijke zon-dag vandaag.
Onze Duitse buren vertrekken in de loop van de dag. Hoewel ze op de mooiste plek van de baai stonden laten we het verhuizen daarheen toch maar achterwege. We hebben ons net lekker gesetteld. Tussen het lezen en niksen door doen we nog een kleine wasje en verschonen het bed.
Afleiding hebben we van een vissersbootje met twee vissers die zo het lijkt ook een was- en poetsdag hebben. Ze zijn de hele middag in de weer met van alles en nog wat op de boot.
Een typisch en kleurrijk Grieks vissersbootje als uit het plaatjesboek ontsnapt. In Nederland moesten ze de bootjes ook maar eens zo uitdossen. Dat zou het oog goed doen ...
in het vaak grauwe en kouwe weer..
Ontwaken in een baai bij Rihea
KM 29885
N36°51’30.2” E23°02’17.1” / +36°51’30.2” +23°02’17.1”(www.maps.google.nl)
 |
| eerst effe wakker worden |
Onze Duitse buren vertrekken in de loop van de dag. Hoewel ze op de mooiste plek van de baai stonden laten we het verhuizen daarheen toch maar achterwege. We hebben ons net lekker gesetteld. Tussen het lezen en niksen door doen we nog een kleine wasje en verschonen het bed.
Afleiding hebben we van een vissersbootje met twee vissers die zo het lijkt ook een was- en poetsdag hebben. Ze zijn de hele middag in de weer met van alles en nog wat op de boot.
Een typisch en kleurrijk Grieks vissersbootje als uit het plaatjesboek ontsnapt. In Nederland moesten ze de bootjes ook maar eens zo uitdossen. Dat zou het oog goed doen ...
|
 
|
|
Hier is het niks ‘grauw
en kouw’: een dikke dertig graden plus strak blauw.
Toch haal ik het in mijn hoofd om de ATB van de drager te pakken en er ook nog daadwerkelijk mee te gaan fietsen. Je kunt er hier maar één kant mee op: omhoog. En goed omhoog!
Het is ook een beetje dat we geen bereik met onze telefoons hebben, en dat Monique graag een sms’je naar haar ouders zou willen sturen, wat me overhaalt om ook daadwerkelijk te gaan fietsen, want ons ben een beetje lui geworden.
Vooruit, het moet maar.
Zoals gezegd: goed omhoog. Ik fiets zo ongeveer een half uur in het kleinste verzet tot ik de eerste geitenkudde doorkruis. Ja, daar schrikken ze wel van. “Een fiets, was dà nou?!” Een enkele auto of camper per dag kennen ze wel, maar een fiets? “En wat zit daar nou op? Een herder met een schildpad op zijn hoofd?!”
Als ik zo een tijdje stil sta durf de kudde me op een gegeven moment voorbij te gaan, angstvallig opzij kijkend. Twee kleine geitjes durven het echter niet aan en blijven luid mekkerend een vijftig meter van me vandaan op de weg staan.
Ze springen als een veer opzij als die enkele auto even later ook voorbij
toetert. Met twee dames en een klein meisje erin die terug komen van het
strand. De dames waren er gisteren ook. Zij nemen dus voor misschien een klein
uurtje zwemmen en weer opdrogen de moeite om die hele bergrit heen en weer te
doen…
Oh ja, ik ging ook om te sms-en. Op diverse plekken probeer ik het, maar ik heb totaal geen bereik dan wel ontvangst. Helaas, dan maar weer terug. Af gaat beter dan op, dus ik ben zo terug bij Monique.
Ik koel nog verder af in de glasheldere zee die bij vlagen wel heel koel is. Het zal wel met bepaalde stromingen te maken hebben.
Het wordt al wat later in de middag als we toch nog twee verse campersburen krijgen. Oostenrijkse campers (met Oostenrijkse inzittenden).
Na heel veel overleg en heel veel aanwijzingen over en heen weer lijken ze uiteindelijk goed op de plek te staan.
Ze groeten vriendelijk middels zwaaien en ‘hallo’s’.
Dat is wel eens anders….
…We maken het toch regelmatig mee dat er gewoon niet gereageerd wordt als we mensen groeten bij aankomst op een nieuwe plek. Of het nou onze aankomst is of die van de andere(n).
Nou zijn wij helemaal niet zo klef en van de overdreven begroetingen, en staan ook graag wat afzijdig met de camper, maar ik vind een vorm van begroeting toch wel het minst. Een knik, een lach, een handje omhoog, eventueel in combinatie met een ‘hallo’, ‘hello’, ‘bonjour’ of ‘yassas’.
We kwamen laatst nog ergens aan op een plek waar ik heel langzaam langs een paar campers reed om een geschikte plek te zoeken. Ik had mijn raam open en reed stapvoets langs een camperaar die me vol aankeek, heel nieuwsgierig wat ik nou toch wel ging doen en waar ik ging staan. Ja, want als je ergens aankomt zijn toch wel alle ogen gericht op.
Op nog geen drie meter afstand groet ik de man (ik zet altijd bewust mijn zonnebril af) met een knik, een glimlach en een ‘hallo’. Nou, dat verstaat toch iedereen in de wereld.
Maar ik krijg gewoon echt helemaal niks terug! Hij kijkt me alleen maar helemaal na!
Dan ben ik toch wel een beetje pissed hoor! ‘
Weet je, nogmaals, we zitten helemaal niet te wachten op overdreven contact en mensen die niet meer bij je camper zijn weg te slaan, maar je staat verdorie net zoals bijvoorbeeld in deze baai toch behoorlijk verlaten, en je zult maar hulp nodig hebben. Ja, ik weet, het is onze eigen keuze. Maar we doen en hebben niet voor niks o.a. ook al heel lang EHBO. We weten hoe we moeten reanimeren en een AED zal er ook wel binnenkort komen.
En we willen daar ook met alle liefde een ander mee helpen die mogelijk veel minder stilstaat bij wat er zomaar kan gebeuren met een lichaam.
En dan sta je daar dan met je partner, die het niet meer doet. Schreeuw je dan niet om hulp? Doe je dan ook of we er niet zijn?
Dus zeg verdomme op zijn minst ‘hallo’ en geef een teken van begroeting!
Zo, na deze serieuze overweging is het tijd voor een lekker potje eten – wat Monique verzorgt – en het prepareren van het kampvuur.
De rest weten jullie wel hè? Sterren kijken met een borrel.
Donderdag 26 september
Overnachten in een baai bij Rihea
KM 29885
N36°51’30.2” E23°02’17.1” / +36°51’30.2” +23°02’17.1”(www.maps.google.nl)
Toch haal ik het in mijn hoofd om de ATB van de drager te pakken en er ook nog daadwerkelijk mee te gaan fietsen. Je kunt er hier maar één kant mee op: omhoog. En goed omhoog!
Het is ook een beetje dat we geen bereik met onze telefoons hebben, en dat Monique graag een sms’je naar haar ouders zou willen sturen, wat me overhaalt om ook daadwerkelijk te gaan fietsen, want ons ben een beetje lui geworden.
Vooruit, het moet maar.
Zoals gezegd: goed omhoog. Ik fiets zo ongeveer een half uur in het kleinste verzet tot ik de eerste geitenkudde doorkruis. Ja, daar schrikken ze wel van. “Een fiets, was dà nou?!” Een enkele auto of camper per dag kennen ze wel, maar een fiets? “En wat zit daar nou op? Een herder met een schildpad op zijn hoofd?!”
Als ik zo een tijdje stil sta durf de kudde me op een gegeven moment voorbij te gaan, angstvallig opzij kijkend. Twee kleine geitjes durven het echter niet aan en blijven luid mekkerend een vijftig meter van me vandaan op de weg staan.
|
|
Oh ja, ik ging ook om te sms-en. Op diverse plekken probeer ik het, maar ik heb totaal geen bereik dan wel ontvangst. Helaas, dan maar weer terug. Af gaat beter dan op, dus ik ben zo terug bij Monique.
Ik koel nog verder af in de glasheldere zee die bij vlagen wel heel koel is. Het zal wel met bepaalde stromingen te maken hebben.
Het wordt al wat later in de middag als we toch nog twee verse campersburen krijgen. Oostenrijkse campers (met Oostenrijkse inzittenden).
Na heel veel overleg en heel veel aanwijzingen over en heen weer lijken ze uiteindelijk goed op de plek te staan.
Ze groeten vriendelijk middels zwaaien en ‘hallo’s’.
Dat is wel eens anders….
…We maken het toch regelmatig mee dat er gewoon niet gereageerd wordt als we mensen groeten bij aankomst op een nieuwe plek. Of het nou onze aankomst is of die van de andere(n).
Nou zijn wij helemaal niet zo klef en van de overdreven begroetingen, en staan ook graag wat afzijdig met de camper, maar ik vind een vorm van begroeting toch wel het minst. Een knik, een lach, een handje omhoog, eventueel in combinatie met een ‘hallo’, ‘hello’, ‘bonjour’ of ‘yassas’.
We kwamen laatst nog ergens aan op een plek waar ik heel langzaam langs een paar campers reed om een geschikte plek te zoeken. Ik had mijn raam open en reed stapvoets langs een camperaar die me vol aankeek, heel nieuwsgierig wat ik nou toch wel ging doen en waar ik ging staan. Ja, want als je ergens aankomt zijn toch wel alle ogen gericht op.
Op nog geen drie meter afstand groet ik de man (ik zet altijd bewust mijn zonnebril af) met een knik, een glimlach en een ‘hallo’. Nou, dat verstaat toch iedereen in de wereld.
Maar ik krijg gewoon echt helemaal niks terug! Hij kijkt me alleen maar helemaal na!
Dan ben ik toch wel een beetje pissed hoor! ‘
Weet je, nogmaals, we zitten helemaal niet te wachten op overdreven contact en mensen die niet meer bij je camper zijn weg te slaan, maar je staat verdorie net zoals bijvoorbeeld in deze baai toch behoorlijk verlaten, en je zult maar hulp nodig hebben. Ja, ik weet, het is onze eigen keuze. Maar we doen en hebben niet voor niks o.a. ook al heel lang EHBO. We weten hoe we moeten reanimeren en een AED zal er ook wel binnenkort komen.
En we willen daar ook met alle liefde een ander mee helpen die mogelijk veel minder stilstaat bij wat er zomaar kan gebeuren met een lichaam.
En dan sta je daar dan met je partner, die het niet meer doet. Schreeuw je dan niet om hulp? Doe je dan ook of we er niet zijn?
Dus zeg verdomme op zijn minst ‘hallo’ en geef een teken van begroeting!
Zo, na deze serieuze overweging is het tijd voor een lekker potje eten – wat Monique verzorgt – en het prepareren van het kampvuur.
|
|
Donderdag 26 september
Overnachten in een baai bij Rihea
KM 29885
N36°51’30.2” E23°02’17.1” / +36°51’30.2” +23°02’17.1”(www.maps.google.nl)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten